Hanımı İle Anası Arasında Kalanların Hikayesi

Yeni Sayfa 1

Köksal İBRAHİMAĞAOĞLU
koksal_agaoglu@hotmail.com
GURBETTE ŞURİYE ĞALA VE ŞURYANİ

“Anamun köyden ayrı geçen günleri geçmek bilmez. Hep bir sıkıntı vardır içinde.
Sıkıntısını atmak, unutmak için gö

ya oya, dantel yapar, yemeni kenarları döner,
bişeler bulur söker diker ama nafile. Sıkıntı içinden bir türlü çıkmaz.. Köy
dışında nefese doyamaz, sanki boğulacak gibi olur.

Anamun ağrilari köyden uzaklaştukçe artarak başlar. Doğri dürust uyku uyuyamaz
ağrilardan. Her gün rüyasında köydedur: Ya kehan yapayu, ya avlida tahra ile
funduk odunlarini doğrayu, ya ormanda, ya çayırda, ya ağırda sığirun hizmetini
yapayu. Yaho bi sabah da rüya görmeden uyandığını duysam. Aybaa…

Hele havanun eyisinde köyden ayrı yaşamak anama zerar ziyan gelur. Her gün
memleketun havasini merak eder:

-Şuryani uşağum ya ara pak bakalum köyde hava nasidu?

-Çok kar yağdi mi?

-Pisik ne oldi?”

-Duvarlar yikildi mi?

-Ev açildi mi?

…

**

Memleketten dönüşte, sahilden erken ayrılmamak için hemen hemen her ilde mola
verurum. Yolda anam ile beni hüzün kaplar, alur bize bi darluk. Yavaş yavaş
konuşmaktan kesuluruk, yüzümüzün neşesi çekilur birden.

Anam memleketten ayrıldığımız gün tekrar köye döndüğümüzde neler yapacağumuzi
konuşmağa başlar.

-Şuryani uşağum! Şuryani

-Anam buyur

-Şindi bi daha ne zaman döneceğuk?

-Yaho ana daha yeni gideyuruk

-E konuşma !

Diye beni azarlayup “Köye döndüğümüzde…” şeklinde başlayan cümlesiyle
konuşmaya başlar. Cümleleri genelde köyle başlar, başlamayanlar da mutlaka köy
ile biter. Hemen her konuyla ilgili köyden bir anısı vardur anamun.

**

Anamun yükleri paha biçilmezdur. Anamun köyden geturdukleri olmasa bizim aç
kalacağumuzi, doyamayacağumuzi duşunur.

Anam normal yemek yemez: Sofrada mutlaka köy ile ilgili, köyden getirulmiş bişe
olacak. Hiç bişe olamasun, yeter ki köyden geturduği yağindan, peynirinden,
süzme yoğirdindan, truşisidan, kumli patates veya sakladuği köy suyundan olsun
yeter. Bulari yerken da mutlaka sığıra, köyun havasina suyina, taşina toprağina
döğayi eksuk etmez.

Çarşıdan alduğumuz meyvalar anamun heraretini bir türli kesmez. Ama bi tane köy
elması, meyvası yesun haman rahatlar.

Hafta içi lağananun bi çeşidi, hafta sonu mutlaka kuymak pişer. Lezzetini “iç
yağı” konmadan alamayacak olan lağana piştiğunde bırak apartmani, mahalleli bile
haberdar olur kokusindan.

**

Anam yanluz kalduğumuzda “gelin”i çekişturmeği çok sever. Beraber güldüğümuz
konularun başinda “gelin”i çekişturmek gelur. “Gelin”i çok müsrif bulur. Hele
yaninda bizum çecukleri nazlamasına çok boğalur… Ben çoği kere anam ile azizem
arasında ikili oynarum. Azizeme anami, anama “gelini” eleştururum. Ama ne yalan
söyleyeyim anami yalan da olsa eleşturmek hakli haksuz hep rahatsuz eder,
yüreğumi burkar. Bu yüzden döner dolaşur işi yumuşatur gene anami hakli
çıkarirum.

**

Anam Şuriye Hanum, eşim Müberra Hanum, oğlum Şurcan ve kizum Şuray ile her yaz
güzel beldemuz Şur’a mutlaka gideruk. Yaz ve “funduk ayi” yaklaşti mi anamla
beni derin bir heyecan kaplar. Köyden uzakta yaşamanun verduği gerilim
dayanılmaz heyecana dönüşür. Yerumuzde duramaz oluruk. Çünkü yıl boyu “ funduk
ayi”ni beklemekle geçer günlerumuz. Neşe kaplar içimuzi ve evde herkesile
şakalaşmaya başlaruk (sair günler gayet ciddiyumdur.)

Meğmuretiyetimden dolayi gerekli izin hazırluklari, resmi prosedürleri
tamamlayup yolculuğa çıkmak, her türlü eksikliklerin bir an evvel tamamlanmasi
içun ne gerekiyuse kendumden geçerek yaparum. Her türlü yolculuk öncesi daima
huzursuzluk duyarum. Bu yuzden bir an evvel yola koyulmak isterum. Her türli
gecikme gerer beni:

-Hayden!

-Yaho acele edun! Allahum yohu!

– Onu aldunuz mi, buni aldunuz mi ?

– Çabuuuk!

-Yaho bi kere da benden evvel “Haziruk “ desenuz olmaz mi?

Diye ev ahalisinin telaşina haksız katkıda bulunurum. Ama ne yapayim elumde
değil.

Çecuklerumun: “Baba yine sinirlisin, sakin ol” uyarilariyla sessuzleşirum.
Çocuklara karşı kıriğum. Hanıma karşı çıkar çecuklere bişe deyemem.

Arabaya binduğumuzde rahatlar, hemen bir türki kaseti atar yolculuğu başlaturum.
Keyifle arabayı sürerum. Anama, azizeme, çecuklerume takilurum. Yol boyi yil
boyi konuştuğumden daha fazla konuşurum. Espiri üzerine espiri yaparım. Azizem
ve çecuklerum benim mutlu olduğumu görmeleri onları da mutlu eder ama bana
çakturmazlar. Başka zaman neşeli, konuşkan davranmama inat belli etmezler. Ama
beni ve anami anlayamazler. Köyümün havasını teneffüs etmeyen, suyundan içmeyen
ne bilur ki? Biz nereye gidersek gidelum hep bir şeylerun içumuzde eksik
kalduğuni bilemezler…

Bir an evvel köye ulaşmak için yol boyunca mümkün olan en az molayı vermek
isterum. Anam genelde arabayı hızlı kullanduğumi duşunur ve bu yüzden mutlaka
“Şuryaniiii yavaş git!” uyarısini yapar bana. Ama köye giderken “ E sen laf
dinlemezsun arabayi hizli surersun bari dikkatli ol” diye her zamanki uyarisini
yumuşatur.

Köye varduk mi ev ahalisini unuturum. Kendimi komşilara, arkadaşlara, dağlara
atarım. En yakın çevremi ayak bağı gibi görürüm. “Yahu brakun beni, onutun, yok
sayın beni” diye içimden geçirurum. Bu birkaç gün boyle sürer. Sonra durulur ve
ailemi hatırlarum. Hemen azizem ve çocuklaruma köyün güzelluklerini birlikte
yaşamak için gayret sarf eder ve benim buralara olan özlemimun hakliliğuni ispat
etmeye çalışirum.

Anam köye yaklaştuğimuz gibi renklerine doyamaduği keşanini, rahatluğuni başka
bir ayakkabida bulamaduği lastiklarini özenle sakladuği çantasından çıkarup
hevesle giyer.

Ağrilar unutulur. Sanki bu yerlerden bu evden hiç ayrılmamiş gibi ama uzak
kaldığı günlerin acisini ve açuğini kapatmak istercesine bir telaşla işe
koyulur. Bi tarlaya, bi evun etraflarına, bi fundukluklara…

Artuk durluk duruşluk yok anama…

Şimdi hayat yeniden başlamiştur…

Kurban olduğum anam hayat sensun, “Şur” sensun”

Şuryani