O bizum adam…

Eskiden büyüklerin yanında çocuk sevilmezdi, çocuk ismiyle çağrılmaz hatta zorunlu olmadıkça konuşulmaz, zorunlu bir durum olursa da konuşma resmî ve gerektiği kadarla sınırlanırdı.

Eskiden ailenin bir büyüğü olur ve bu büyüğün(baba) herkes üzerinde mutlak bir otoritesi olurdu. Onun talimatı olmaksızın o evde kuş uçmaz evin liderine rağmen hiçbir şey yapılamazdı. Tüm gelirler onda toplanır, tüm harcamalar onun kontrolünde yapılırdı. Kiminle evlenileceğine, ne yatırım yapılacağına, nerede oturulacağına, babaları gurbette olan çocukları yanına alıp alamayacağına o karar verirdi. Evin oğlu -babası sağ ise- karısına reislik yapamaz, kendi ailesiyle ilgili bağımsız kararlar alamazdı. Çoğu kez yıllarca gurbette çalışır karısı ve çocukları babasının yanında kalırdı. Gurbete gitmese bile aile tüm çocuklar evleninceye kadar hep bir arada yaşar ve bu durumda tüm yük ilk gelinin omuzuna yıkılırdı. Kendisinden sonra gelecek gelinlerle biraz rahatlama olsa da gelinlik hiç bitmezdi. Bu atmosferde süren evliliklerde karı-koca ilişkileri hep resmî, hep mesafeli olurdu. Öyle büyüklerin olduğu ortamda eşiyle konuşmak, şakalaşmak, samimi olmak bir tarafa yan yana oturmak bile suç sayılır hatta aynı pekeyi kullanmak bile hoş karşılanmazdı. Karı koca arası ilişkiler ve diyaloglar ailenin diğer bireylerinin evde olmadığı sınırlı zamanlarda veya herkesin yattığı zamanlarda olurdu. Hanım kocasına ismiyle seslenemez, gıyabında dahi olsa ondan ismiyle bahsedemezdi. Eşinden “o adam, herif, çecuklerun bobasi, bizum adam” gibi imalı ifadelerle bahsedebilirdi.