Çaykara’dan Van’a Göç(şiir)

1965 yılında Trabzon’un Çaykara ilçesine bağlı Uzungöl, Yaylaönü ve Baltacılı köylerinden 160 aile, İran sınırındaki Van’ın Özalp ilçesinde oluşturulan Emek ve Dönerdere köylerine devlet eliyle iskan ettirilir. Şiir o göçün hissiyatıyla Mehmet İnan’ın gönlünden dökülmüştür.

VAN’A GÖÇ

Elveda yüce dağlar, elveda güzel köyüm
Gurbet yazıldı bize, yolumuz van’a düştü
Elveda arkadaşlar, elveda ceddim, soyum
Hüzün gözyaşlarıma, ayrılık cana düştü

Doğduğum topraklarda, işler iyi gitmiyor
Bir mısır, bir lahana, oda bize yetmiyor
Açlık yokluk bir yana, dertlerimiz bitmiyor
Rüzgar vurdu savurdu, herkes bir yana düştü

Çok özledim gardaşım, derelerin sesini
Dağların tipisini, yaylaların sisini
Kimileri gurbette, verir son nefesini
Kalanlara ağlamak, yine mi bana düştü

İki köy kurulacak, duyduğumuza göre
Birinin adı emek, öbürü dönerdere
Ekmek kazanma derdi, attı bizi bu yere
Ömrümüzün kalanı, başka vatana düştü

Çileli yoldan sonra, nihayet köye vardık
Sınırımız belliydi, arazimizi sardık
Ne yeriz, ne içeriz, birbirimize sorduk
Aklıma yağlı haşil, birde lahana düştü

Çocuklar alışırda, yaşlılar ne yapacak
Bu köyden giderisek, kıyamet mi kopacak
Hayat yeni başlıyor, herkes bir yer kapacak
Güzel yer bana, ona belkide sana düştü

Bitmez köyün hasreti, bu dereler akmadan
Greni yolundan çıkıp, garesterden bakmadan
Durmuyor gözyaşlarım ağlıyorum bıkmadan
Herkes başta alıştı, benim ki sona düştü

Güneşli bir hava var yıldokuz yüzatmışbeş
Biz yollarda perişan, biz yollarda çilekeş
Gözlerimde bir buğu, yüreğimde bir ateş
Babam, yarim bir taraf, aklıma ana düştü

İnani anlatıyor, van’a göç edenleri
Özlemle yad ediyor, gurbete gidenleri
Toprak aldı götürdü, o nazik bedenleri
Hasretin en büyüğü, cansız yatana düştü

Mehmet İNANİ