Bir kamera bir tripot ve Muhsin’ce bir veda…

Gazetecilik zor, zor olduğu kadar da heyecan veren bir meslek; hatta iflah olmaz bir virüstür. Haber yapma duygusu-güdüsü engellenmesi zor bir güdüdür. Gazetecilik gerçek anlamda haber kovalayanlar için son derece zahmetli, zahmeti rahmetini karşılamaktan uzak bir iştir. Gazeteci en özel görüntüye ilk önce ulaşmak, bir haberi herkesten önce yapmak ve yayınlamanın peşindedir. Tatmini de çoğu kez maddi değil sadece manevidir. Tarihe mal olmuş önemli bir olayı görüntüleyen ve haberleştiren bir gazeteci bunu bir madalya olarak kabul eder ve o haberi ilk duyuran olmanın hazzını ömür boyu yaşar.

İşte Abdülkadir Nişancı da dünyanın en tehlikeli yollarından birisi olmakla şöhretli Derebaşı Virajlarının bu yıl açılışını ilk görüntüleyen olmak, Dünyanın en ‘tehlikeli yolu ulaşıma açıldı’ haberini ilk önce geçebilmek için çıkmıştı ucu 150 metre aşağıdaki azgın sulara uzanan kar kütlesinin üzerine. O anda tek hedefi o görüntüyü almaktı. Buna konsantreydi. Önceki yıl da bu coğrafyayı ilk o görüntülemişti. Hatta bana bu yola gideceğini yazmıştı.    

Burada paylaştığım ve yazılı başlayan bu diyaloğu telefonla devam ettirmiştik. Oralar ile ilgili bilgi ve tecrübemi kendisiyle paylaşmıştım. Bu yıl haberleşmedik giderken. Düştüğünde öğrendim gittiğini… İlk duyduğum anda sonucu kestirmiştim ne yazık ki. (Bu yazı aslında o zaman yazıldı) O coğrafya hataya şans tanımayan bir coğrafyaydı. Abdülkadir diyorum içimden, nasıl çıkarsın uçsuz bucaksız uçurumun üstüne hem de kar kütlesine. Bu kader, başka izahını bulamıyorum. Kader vuku bulacaksa irade devre dışı kalıyor demekki. Hayat bir anlık işte. Ayağın kayması kadar kısa … Derebaşı’nda bir kamera bir tripot kaldı, cesur ve fedakar bir gazetecinin ardından. Bir eş ve bir de iki çocuk. Bir ülke dolusu da yaralı yürek…

Abdülkadir’i Bayburt’tan tanırım. Hep gazetecilik faaliyetleri yaptı. Bayburt gibi yoğun gündemi olmayan bir şehirde sadece ve sadece gazetecilik ile geçinmeye çalıştı. Bunun için her gün koştu, koşturdu. Gazeteciliği hep en önde tuttu. Gazeteciliği sadece ve sadece doğru haberi alma ve doğru haberi ulaştırma olarak yaptı. O uğurda da can verdi. Buna şahidim.

Temiz, nazik, zarif bir kişiliği; yakışıklı bir şemaili; kısık, tevazu içeren bir ses tonu; bir eşi, iki kızı, bir trpotu, fotoğraf makinesi,  kamerası, güzel bir dostluğu ve güzel dostları vardı. Kuzeni Zübeyr Nişancı’nın onun hakkında söyledikleri benim söyleyeceklerimi tamamlar nitelikte: “Bayburt’ta titiz ve temiz anlamında tırındaz diye bir kelime kullanılır. Abdulkadir ailede daha ilkokul yıllarından beri hep “o tırındazdır” diye anılageldi. Bizde rahmetli babaannem onu “çamurlu yolda yürür paçasına çamur değdirmez” diyerek överdi.”

İşte böyle bir Abdülkadir Nişancı geldi geçti bu dünyadan. Bayburt’ta bulunduğum dönemde sıkça görüşürdük. Ayrıldığım sekiz yıl içinde görüştüğümüz ise sayılıdır. Ama Bayburt deyince aklıma gelen ilk birkaç kişiden biriydi. Orada her açıdan güvenilir bir Abdülkadir olduğunu bilirdim. Gönlümde sıcak bir yeri vardı.

Kaderini merhum Muhsin Yazıcıoğlu ve onunla birlikte aynı kazada can veren gazeteci İsmail Güneş ile benzetiyorum Abdülkadir’in. O da temiz, dürüst, mütevazı bir insandı. Onun gibi soğuk bir dağda kader ördü ağlarını. Ve onun gibi tüm ülkeyi ona dua ettirdi Allah(c.c). Derdi sadece haber yapmak olan gazetecilere selam Abdülkadir söylemek zor ama sana rahmet olsun…

Bu acı kazadan bugüne 13 gün geçti. Bu sürede yüzlerce kişiden oluşan uzman arama kurtarma ekibi Abdulkadir’i büyük bir gayretle aradı ve maalesef iki askerimiz de yine bu çalışmalar sırasında şehit düştü.

Abdulkadir kardeşimiz ile Jandarma Astsubay Kıdemli Üstçavuş Mustafa Gidergelmez ve Jandarma Uzman Çavuş Eyüp Kapaklıkaya’ya Allah’tan rahmet, diliyorum.