Hayatta en önemli an şimdidir. Çünkü geçmiş geçmiştir. Olaylar bilinçli veya bilinçsiz müdahalelerle yaşanmıştır. Geri tuşuna basıp getirip pişmanlıkla düzeltip geri gönderemiyoruz. Ama geçmişten ders alıp, gerekiyorsa tövbesini yapıp, insana kattığı tecrübeyi bir kazanım olarak görürsek o zaman her yeni gün insana verilmiş aslında bir imkandır. Geçmiş dünde olsa bize uzak gelecek uzakta olsa yakındır. Ancak geçmiş yaşanmışken gelecek meçhuldür. Bu yüzdendir ki geçmişi değerlendirirken tövbe yapılır. Gelecek için İse dua. Bu durumda nefes alıyorsa insan en değerli anı değerlendirmelidir o da şimdidir.
Kur’an’a göre tövbe pişmanlıkla beraber bir aydınlanmadır. Tövbe kişiye nasip olmuşsa kalbi henüz mühürlenenlerden olmamıştır. Bu bir lütuftur ve şükür gerektirir. Bakara suresi 7. Ayete göre Allah, kalplerini ve kulaklarını mühürlemiştir. Gözleri üzerinde de perde vardır. (Hakikati anlayamaz ve göremezler.) Onlara büyük bir azap vardır.”
Neden Allah kalpleri mühürler? İnsanın İnanarak yaşamasıyla, inadına yaşaması arasındaki fark bize bunu açıklar. İnanarak yaşayan insanın bir kaygısı vardır. Vicdan dediğimiz içsel ahlak henüz onu terk etmemiştir. Hata yapar ve ayete göre hatasından dönmesini bilir. Şöyle ki Maide suresi 39. Ayete göre “ Kim yaptığı haksızlıktan sonra tövbe eder, halini düzeltirse, şüphesiz Allah onun tövbesini kabul eder. Çünkü Allah bağışlayan, merhamet edendir.
Değerli olan tövbe bilmeyerek yapılanlar içindir. Toplumda genellikle kabul gören “ Biliyorum, inanıyorum ama yapamıyorum” sözüdür ki bu aslında Kur’ani olmayan bir seçimdir. “ Âyetlerimize iman edenler sana geldikleri zaman, de ki: “Selâm olsun size! Rabbiniz kendi üzerine rahmeti (merhameti) yazdı. Şöyle ki: Sizden kim cahillikle (bilmeyerek) bir kabahat işler de sonra peşinden tövbe eder, kendini düzeltirse (bilmiş olun ki) O, çok bağışlayandır, çok merhamet edendir ”. Ayeti, gerçeğin bilgisine sahip olup uygulamamak, bile inana olduğu için bilmeyerek yapmaktan daha masum değildir. İnandığı konuda özgüven geliştirmeli ve gereğini yapmalıdır. Mazeret, imanla bağdaşmayan bir husustur.
Tövbede Yaratıcı kulunun pişmanlığının, acizliğinin farkına varmasını bekler. Maide suresi 54. ayette “ Hala Allah’a tövbe edip O’ndan af dilemiyorlar mı? Allah çok bağışlayan çok merhamet edendir. Tüm bu Yaratıcının merhamet dolu vaadlerine ki (vadinden dönmeyen yalnızca Allah’tır) inanmamak. Tövbe edip halini düzeltmemek inadına yaşamaktır. Hata da ısrar etmek onu günaha dönüştürür. Günahta ısrar etmek bireyi günahkar yapar. İşte insanın bu ısrarı onun artık kalbinin mühürlenmesine sebep olur ki bu insanı bazı hakikatlere karşı kör ve sağır eder. İşte Allah’ın ümit kestikleridir bunlar. Bunlar ki hakikatler üzerine birer birer çektikleri perdeler, oluşturdukları ön yargılar nedeniyle artık isteseler de göremez olurlar.
Hayatın birçok alanında kalpler mühürlenebildiği gibi algıda seçicilik dediğimiz, bazı şeylerde duyarlılık geliştirirken birey bazı konularda kalbi mühürlenebilir. Örneğin, hayvan severliğiyle bilenen bireyler aynı duyarlılığı dünyada öldürülen çocuklarda göstermeyebilir veya yeteri kadar görünür olmayabilir. Yardım severliğiyle bilinen insanlar en yakınıyla ilgilenmeyebiliyorlar. Çocuğunu şefkatle büyüten ebeveynler yaşlı büyüklerine sabırsız ve şefkatsiz olabilirler. Bu seçici duyarlılık geliştirmenin sonucudur ve keyfidir. Bazı tutum ve davranışlar insana zor gelse de yaşam konforunu etkilese de yardım severlik, paylaşma, şefkat, sabır gibi insani değerler bireyde kişisel bütünlüğü sağlayarak,tüm canlılar için aynı duyarlılıkta olmalıdır.
Doğru olan Yaratıcının ne istediği kadar, onun istediği için yapılandır.
Selam ve saygılarımla
Hilal Yıldırımhan
Güzel bir yazı. Eskilerin “ibn ul vakt” yani vaktin oğlu olmak sözünü hatırlattı. Bir de değerli yazarımız Atasoy MÜFTÜOĞLU’nun “Vakti Kuşanmak” kitabını tekrar okuma arzusunu uyandırdı. Kalbi mühürleyen Allah’tır amenna, ama bir o kadar da kesin bir gerçek var ki; mühürleten biziz…Neyse ki ve bir büyük müjde ki tevbe kapısı ardına kadar açık; ne zaman mı? Yazarın belirttiği gibi: Şimdi…