Kalaycı: Çaykaralılar Dost ve Mütevazi İnsanlar

Çaykara… Kutsal Topraklar… Dost ve mütevazi insanlar

Çaykara – Dernekpazarı Yardımlaşma ve Dayanışma Derneğinin hafta sonu düzenledikleri 2012 birlik beraberlik ve dayanışma gecesi hakikaten görülmeye ve katılmaya değerdi.

Bu nasıl birlik ve beraberlik. Herkes düşünülmüş, herkes davet edilmiş. Geceye katılan ve o akşam orada olduğu için Çaykaralı olmak isterdim diyen çok kişi olduğunu düşünüyorum. Davetlilerin büyük bir kısmı Çaykara ya da Dernekpazarı’nda yaşamıyor. İş peşinde, aş peşinde çocuklarının rızkını çıkarmak uğruna ayrılmış baba ocağından hepsi. Trabzon’a yerleşmiş, diğer ilçelere, illere, büyükşehirlere hatta yurt dışına. Onların diğer gurbetçilerden bir farkı olduğunu anlıyorsunuz içlerine girince. Yıllar önce de ayrılmış olsa köyünden, yurdundan kimse kimseyi unutmamış. 7 yaşındaki çocuğa da 70’indeki çınara da ismiyle hitap ediyorlar. Köyden, ilçeden ayrılırken kalplerinin bir köşesini oraya bırakmışlar, aklının bir köşesine yazmışlar, “Benim dünyamdır memleketim” diye. Hayranlıkla izliyorsunuz onların birbiriyle hasret gidermesini. Herkes Çaykara’ya; Dernekpazarı’na bir şeyler yapabilmenin gayretinde. Okumuşlar, okutmuşlar çocuklarını. Profesörler, doktorlar, siyasetçiler, ekonomistler, ticaretçiler çıkmış aralarından. Hem de rakiplerinin arasından farkla sıyrılarak. Paraya para dememişler yoklukla yaşadıkları çocukluklarına inat. Hiçbiri unutmamış, Dursun Ali Amca gibi annesinin Sultanmurat’tan sırtında çayır yüküyle eve gelirken çektiği yorgunluğu. Alın terinin, emeğin saygısı var gözlerinde hepsinin. Sırtı yere gelir mi diye düşündüm bu insanların. Mümkün değil! Düşene el uzatacak o kadar hemşerisi var ki. Kim hasta, kim sıkıntıda kimin neye ihtiyacı var, çocuklar okuyor mu? Kimsenin dedikodusu yapılmıyor, çözüm üretme peşinde herkes.. Horonda el ele tutuşmaları da farklı, sanatçıya alkışla verdikleri değer de. Sahne hiç boş kalmadı. Kadın-erkek, yaşlı- genç herkes el ele gönül gönüle. Amaç eğlenmekse en güzeli olmalı. Çok mütevaziler bir de.. Onurlu bakışlarının, dik omuzlarının altında yumuşak bir yürek ve hep alttan alan bir eda var. Plaket takdim edilen Dernek Başkanı Hasan Güven, neden zahmet ettiler ki diyor, eli titreyerek alıyor. Diğer programlardaki hediye tufanına inat. Ben neden düşünülmedim, neden bana plaket verilmedi diyenlere inat.

Vefalıydı dernek üyeleri ve katılanlar vefalıydı üstelik.. Her ölüm erkendir ama dost insan Yürekli Çaykara Ulucami Köyünün delikanlısı Mazhar Afacan’da yad edilmiş, saygıyla anılmıştı. Çok yakıştığını söylemeden geçemeyeceğim.

Herkesin ayağına gidilmiş davet için. Yetmedi aranmış. Bu bizim birlik gecemiz denmiş. Salon bir o kadar daha büyük olsa yine dolardı, yine dolardı. Gece başlamadan geldi Dernek Başkan Yardımcısı Osman Abanoz. 2 saat önce. Çok erken değil mi diye sordum içimden. Kim nereye oturacak, aman bir eksik olmasın, kimse üzülmesin, herkes buradan mutlu ayrılsın diye emek verdi. Eline yüreğine sağlık. Program bitene kadar da hiç oturmadı. Candemirağa ve Sallama oyunu folklorcu olmama rağmen ilk defa izlediğim bir oyun. Figürleri farklı. Ama unutulmaya yüz tutmamalı, Çaykaralılar gecede olduğu gibi sahip çıkmalı o kıvrak figürlere.

Malatya Valisi Ulvi Saran, yapılan yeni yollarla mesafelerin kısaldığını belirterek her şeye rağmen dostluk ve kardeşliğin muhafaza edilmesi gerektiğinin altını çizdi. Eminim gecedeki birlik beraberlik onun da yüreğini ısıtmıştı.

Yaş kemale erince insan sağlık üzerine daha mı çok yatırım yapmak istiyor ne? Dursun Ali (Kurt) amca da sağlık lisesi yaptırmak istiyorum dedi.. Annem için! Hep ekledi konuşmanın sonuna. Annem için… Memleketim için.. Neler saklıydı hayatında oraya dair. Ne özlemler, ne sıkıntılar. Annesi görebilseydi keşke iftihar ederdi delikanlı oğluyla.

Yurtlarında kalan kız öğrencilerden hiç ücret alınmıyormuş konuşmalar sırasında öğrendim. Kadına, kızlarımıza pozitif ayrımcılığın en güzel örneği diye düşündüm. Okusunlar yeter ki..

Gecenin sonlarına doğru Çaykaralı Kemençe üstadı çıktı sahneye.. Kemençeyi konuşturuyor, ağlatıyor, alkışlatıyor deyim yerindeyse.. Kemençesi öyle her sanatçının ki gibi üç telli değil dört telli. Değişik adam. Her yönüyle. Çok doğal. Davetlilerin yavaş yavaş ayrılmaya başladığı saatlerdi “Ben Çaykaralılarla başladım bu sanatı yapmaya, bu akşam benim için çok önemli. Son kez sahneye çıkıyorum ve kemençeyi de sizinle başladığım gibi sizinle noktalıyorum” dedi. Şaşırdı herkes. Bundan sonra hiçbir TV programında ya da organizasyonda göremeyeceksiniz beni.. Ömrünün nerdeyse tamamını kemençeyle geçiren adam nasıl olurda ani bir kararla vazgeçebilirdi ki. İşte o zaman üzüldü herkes kimse kimsenin gözüne bakamadı.. Et tırnaktan ayrılmazdı çünkü.

Bu arada, derneğin sahip olduğu değerler çok önemli.

Canan KALAYCI – 2012

Değirmendere’de 7 katlı, 126 odalı, 250 Öğrenci kapasiteli 5000 metre kare alan üzerinde kurulu erkek öğrenci yurdu ile Bostancı’da 5 katlı,93 Odalı,190 Öğrenci kapasiteli 3500 metre kare alan üzerinde kurulu Hatice Sultan Kız Öğrenci yurdu ve İskenderpaşa Mahallesinde toplam 350 metre kare alan üzerinde kurulu bir lokal var. Erkek Öğrenci yurdunda Çaykara ve Dernekpazarı’lı Öğrenciler %50 indirimle, Kız öğrenci yurdunda ise Çaykara ve Dernekpazar‘lı 50 öğrenciden ücret alınmıyor. Yürekten alkışlıyoruz.. Dost ve mütevazi insanları..