Esiri olduğumuz çocukluğumuz ve esiri olduğumuz çocuklar!

Dünyada yaşanan ekonomik ve buna bağlı sosyal değişimler aileleri de değiştirdi. Artık çocuklar eski çocuklar değil. Anne babaların kontrolündeki çocuklar çağımızda anne-babayı kontrol altına almış görünüyor.

Bizimle çocuklarımızın yetişme şartları arasında uçurum var. Mesela biz bir köy ilkokulunda okuduk. Daha altı yaşındayken evimize iki kilometre mesafedeki ilkokula tek başımıza ıssız yerlerden geçerek gidip-gelebiliyorduk. Ailemiz bu durum karşısında hiç endişelenmiyordu. O yaşlarda her türlü ağaca tırmanabiliyor, meyve toplayabiliyor, ormana giderek çam sakızı yapabiliyor, dağlarda sisli havalarda bir sürü ineği güdebiliyor, kaybolunca o şartlarda dağ bayır dolaşarak arayıp buluyor, kayıpsız geri getirebiliyorduk. İlkokulun başından itibaren ailemiz tarafından ufak sorumluluklar veriliyor ve bunları başarılı bir şekilde yerine getirebiliyorduk. İlkokulun son yıllarında artık tırpanla çayır biçiyor, bel ile tarla belliyor, gücümüze uygun yükleri omzumuzda veya sırtımızda taşıyarak ailemize yardımcı olabiliyorduk. Cep telefonunu bırakın ev telefonu bile yoktu. Evden eve haber ulaştırma, ırgat çağırma, bir şey götürme getirme gibi emanet işleri rahatlıkla görebiliyor, benzeri görevlerini kusursuz bir şekilde yerine getirebiliyorduk.

10 yaşından itibaren bir kız çocuğu bir evin tüm işlerini yapabiliyor, inek sağabiliyor, sütü işleyebiliyor hatta mezire ve yaylayı tek başına çevirebiliyordu.

Öyle yemek seçme, kıyafet beğenmeme gibi bir şık yoktu hayatımızda. Ne verilirse yer, ne alınırsa giyerdik. Okula giderdik. Ödevlerimizi gaz lambasının altında kendimiz yapar veya yapmazdık. Bize kimsenin bir yardımı olmazdı. Ailemizden okula gelen, durumumuzu soran olmazdı. Karneden karneye gördükleri kafiydi. Gençliğe geçişle artık ailenin her işinde bir aktör olmuştuk ve tam kapasite sorumluyduk. Her şartta yaşamaya alışkın mukavemeti yüksek bir nesil olarak yetiştik şükür.