sami ayan yazıları Haberleri

İlkokulu 1983 yılı Haziran ayında Şahinkaya II İlkokulunda tamamlamıştım. Ortaokul konusunda sınıfımda benimle birlikte mezun olan arkadaşlarımın önemli bir kısmı İmam-Hatip Lisesinin ortaokulunu tercih etmişti. Kız öğrencilerin bir kısmı eğitim hayatını ilkokul mezuniyetiyle birlikte tamamlamıştı. Benim de kaydım, imam-hatip, düz lisenin orta kısmı arasında yaz boyu gidip geldikten sonra Çaykara...

Köye kar yağdığında mutlu olurduk. Gökyüzünden süzüle süzüle düşen kar tanelerini camdan seyrederken içeride gürül gürül yanan sobanın üzerindeki tencerelerde ağırlıklı olarak kara lahana pişerdi. Onun buharı pencere camlarını buğuyla kaplardı. Parmağımızla kâh ismimizi yazar, kâh belli belirsiz resimler çizerdik buğunun üstüne. Sonra çizdiklerimizi avuç içimizle hızlıca siler, buğuyu dağıtırdık....

Bizim köy çok iskan vermiştir. Maçka’ya, Bayburt’a, Hatay Kırıkhan’a, Çanakkale Gökçeada’ya… O nedenle aileler, akrabalar parçalanmış, bölünmüş; gönüller özlemle doludur. Benim de akrabalarımın büyük kısmı 1965’te Hatay Kırıkhan’a göç etti. Babam o tarihte bekar olduğu için iskan edilmedi ve biz Çaykara’da kaldık. Komşu ve akrabalarımızın çoğu oradadır. Amcalarım, halalarım ikinci...

Hatıra yazmak, ölümün еlindеn bir şеy kurtarmaktır der Andrе Gidе… Çok doğru bir söz. Aslında eli kalem tutan herkes hatıralarını yazmalı, bunu yapamayan konuşup ses kaydı veya video kaydıyla gelecek nesillere aktarmalıdır. Bu çerçevede bir hatıramı kaydederek ölümden bir şey kurtarmak isterim. 18 yaşımda olduğum zamanlardı. Yani 80’li yılların sonu...

İnsanın farklı alanlarda meşguliyetleri edinmesi ve bıkmadan usanmadan içinde bulunduğu her imkanı değerlendirerek sürekli kendisini zenginleştirmesi gerektiğine inanırım. Gençlik yıllarımda cami yanlarında, yaşlı kahvelerinde ve ev sohbetlerinde yaşlıların sohbetlerini zevkle dinledim. Onların hatıralarıyla bilmediğim bir geçmişe yolculuk yaptım. Öyle ki onların anlattığı yıllara “o çağda yaşasaydım” diyecek kadar özlem duydum....

Ülkenin kuzey ucundan güney ucuna, Çaykara’dan Hatay’ın Kırıkhan ilçesine 408 aile 1965 yılında iskan edilmişti. Muhacir Çaykaralılar Kırıkhan’da ilçe merkezinin hemen yanında, tek tip bahçeli evler ve düzenli sokaklarla kendileri için oluşturulan 408 Evler Mahallesine yerleşmişlerdi. Çaykara’da köy, mezire, yayla üçgenindeki göçebe yaşantıyı, azami çalışma ile asgari ürün aldıkları tarımı,...

Neredeyse yarım asır, 43 yıl önce bu günlerdi. 1978 yılının Eylül ayında Şahinkaya II ilkokulu birinci sınıfında ilk eğitimime başlamıştım. Henüz altı yaşım bile kemale ermemişti. Evimiz köyümüzün zirvesine yakın bir noktada ve ormanın hemen dibindeydi. Etrafındaki komşu ve akrabalarımız o tarihten 13 sene evvel Hatay’ın Kırıkhan ilçesine iskan olmuş,...

80’li yıllar ortaokul ve lise yıllarımı kapsayan yıllardır. Şimdi anlıyorum ki o yıllar Çaykara’nın lezzetli yıllarının son dönemleriymiş. Çevremde dinlediğim hatıralar geriye doğru gidilen her on yılın bir önceki on yıldan daha yaşama sevinciyle geçtiği kanaati oluşturur bende. 70’ler 80’lerden, 60’lar 70’lerden, 50’ler 60’lardan 40’lar 50’lerden daha lezzetliymiş. Belki daha...

Kendimi hatırladığım en küçük yaşımdan beri tanıdığım, komşuluk yaptığım bir büyüğümdü. Oğlu Fahri’nin arkadaşım olması, eşi İsmet amcanın yaylada, mezirede ve köyde yaptığımız ev inşaatlarında ve bilimum tamir işlerinde rahmetli babamın baş usta tercihi olması ailece bizi iç içe iki aile gibi yapmıştı. Zaten tüm evlerimizi İsmet amca yapmıştı. İyi...

Ortaokulu Çaykara ilçe merkezine sekiz kilometre mesafedeki köyümden hergün gidip gelerek okudum. Bazen yolun bir kısmında kaçak-göçek arabalara binsek de ağırlıklı olarak yolu yürümek durumundaydım. Çaykara Sarmaç arası nispeten hareketliydi ancak Sarmaç’tan bizim eve kadarki kısım ıssızdı. Zira bu kısım köyümüzün Ayambas adı verilen mahallesiydi ve bu mahalle halkının tamamı...

Özellikle son zamanlarda memleketlerimizdeki cenazeler cenaze sahibini taziyenin yanında uzun zamandır göremediğimiz dost, komşu, akraba ve arkadaşlarımızla görüşüp buluşma imkanı bulduğumuz toplantılar haline geldi. Cenazelerde cenaze yakınlarını taziyenin ardından gruplar halinde muhabbetleşiyoruz. Muhabbetimizde bazen atmosfere uygun düşmeyen gülüşmeler ve rahat tavırlar sergileyebiliyoruz. Yine cenaze sahiplerinin duyacağı şekilde orada bulunma amacımızın...

Bir Ahmet Kama geçti bu dünyadan… Peygamberimizin “tebessüm sadakadır” sünnetine uygun olarak ömür boyu sadaka dağıttı. Yüzünde hep hüzünlü bir tebessüm oldu. Ağlamak ile gülmek arasında ama tebessüme yakın bir tebessüm. Ahmet amcayı hep böyle hatırlıyor, hep böyle canlandırıyorum gözümde. Sohbeti şerbet gibi, kalbi yumuşak, yüreği merhametli, tavrı sevecen, şefkati...