Bitti Çarşambalıklar

Yazları istisnasız, her Salı ertesinde;

Bulunulurdu tıpkı bayram arifesinde.

Değişik bir heyecan, coşku içerisinde;

Genelde pekişirken dostluk arkadaşlıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Kararlar verilirdi geleceğe yönelik;

Hasret giderilirdi üç ayda bir senelik.

Vaatler, kıyafetler değildi göstermelik;

Özenle kazınırken taşlara rumuz, adlar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Tabana kuvvet deyip başlıyordu seyahat;

Asla iki nefesi geçmezdi istirahat.

Mucize demek doğru, kesilmiyordu tâkat;

İnişte tırmanırken yaşanan canlılıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Kimi o gün gelirdi, kimi de bir gün evvel.

Anlamlandırmak için olacakları özel.

Tutar dalı kalmayıp, dökülene dek tel tel;

Gönlünce eğlenirken bekâr erkekler kızlar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Edevatlar kişinin işini sevdirirdi;

Yanında hızar, balta, ip, sepet gezdirirdi.

Sırt ve omuzlarını palandan bezdirirdi;

Güneşe taşınırken tırpanlık, oraklıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Güzergâh üzerinde mola yerleri vardı.

Ebatları tam çağlık, ne geniş ne de dardı.

Kanı kaynayanların sığacağı kadardı;

Şiddetle güldürürken atışma karşılıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Suratlar asılırdı, geçilseydi Taşhana.

Omuz oynatacaklar dizilirdi yan yana.

Dikilirdi kulaklar kaydecinin ağzına;

Göz göze gelinirken başlayan sevdalıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

İlerledikçe ateş külhana dönüşürdü;

Birlikte ayrı ayrı ağlaşır, gülüşürdü.

Biri diğeri için herkesle dövüşürdü;

Hayalde edilmezken ölümsüz ayrılıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar’.

Dört koldan gelenleri Hlostra’dır buluşturup;

Sözüm var diyenleri yüz yüze konuşturup.

Yeni töremeleri bazen oldukça yorup;

Hevesle koştururken çiğnenilen azıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Birer çeyrekten fazla sürmezdi atlama, düz.

Sululuk yapanlara verilmezdi öyle yüz.

Dağılıncaya kadar çıkmasın diye pürüz;

Gittikçe kızarırken şakak alın yanaklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Seyir, türkü demekti, sallama ise tempo.

Ağaca sıkanları gördü Temelikambo.

Bir defa olsun gitmez gözümün önünden o;

Keyifle haykırırken mutlu kalabalıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Olmazdı candemir’siz, sıksaray’sız tur tamam.

Ancak vesile ile anlatılırdı meram.

Ha gayret denilirdi, Alafostra’da devam;

Dikkate alınırken Ağabeyler ablalar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Büyük olmayan evde heleke kurulurdu;

Yüzüğü bulan taraf dayaktan kurtulurdu.

Yarın gece kimdeyiz diye de sorulurdu;

Sessizce dağılırken işmarlaşan aşıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Karnı burnunda olup eğilemeyen hariç;

Yememiş olan dahil, sabahtan malez, haviç.

Sulent kuyu demeden dudakla, avuçla iç;

Bismille yudumlarken giderilen açlıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Tavşankanı olurdu Ğavuş’da demlenen çay;

Yefirleri, semeri, Furniyaları da say.

Sıradan şey değildi başıma gelen olay;

Dillerde dolaşırken o delikanlılıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Bağırandan aşağı kalmazdı Trandoçilav;

Gider Tribodamo’da kasap yanında manav.

Könöti’ye benzemez Mustoçıtak’daki av.

Şehitte çatışırken inekler ile kurtlar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Toplayın torunları, derinden çekerek ah;

Kundika’yı, Nivet’i anlatın akşam sabah.

Konkoroş, İşmaliyos, Harzanlar dolu seyyah;

Külfetle yapılırken yayla, köy, komculuklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

İz aramayı bırak, kervanı bulamazsın;

Yörende örf adetsiz, huzurlu olamazsın.

Konup göçeni yere göğe sığdıramazsın.

Maddeye dayanmazken komşu akrabalıklar;

Araba yolu çıktı, bitti çarşambalıklar.

Mehmet KABAOĞLU

27 TEMMUZ 2017