Yeni bir insanı severken önce kırılmışlıklarından dolayı sürekli gergin olan yapını bi rahatlatacaksın. İzin vereceksin ki konuşabilsin senle, yaklaşabilsin. Sonra içindeki karamsarlıkla sarf ettiğin tüm sözleri kusacaksın ve ilişkiye başlarken de tükürdüğünü yalayacaksın. Sana bunu yaptırdığı için de ona karşı öfke dolu olacaksın. Zira istemiyordun sen sevmeyi falan… Bu yüzden aşık olduğunu anladığında kaçacaksın ve o ellerinden tutup seni durdurmazsa kendine bunun hesabını veremeyip, yalnızlığınla perçinlenen hırçınlığınla baş etmeye çalışacaksın. İlişkin de başlamadan bitmiş olacak, yazık…
O yüzden dur durduğun yerde; bir düşün. bu sefer kaçmadan yüzleş hislerinle. Ne yaşamış olursan ol, karşındaki yeni bir insan! yeni umutlar, yeni heyecanlar, yeni bir tecrübe var önünde. Ona haksızlık edip geçmişin ağırlığıyla ezme ilişkinizi; kıyaslama, zorlama, kastırma. içinden gelen ona güvenmek ise güven, sevmekse sev! ruhunu çırılçıplak bırak önünde ki bilsin kim olduğunu. Bırak tanısın seni, anlasın; en azından denesin şansını… Başlamadan bitirme bu kez, korkaklığın yüzünden neler kaçırıyor olabileceğini bir düşün!
Haydi aştın bunu, başladınız diyelim. Öğrenmişliklerin yüzünden onu kırma. Kötü tecrübelerin, şanssızlıkların olmuş olabilir ama bunun sorumlusu o değil ki. Hatta bunları yaşamış olmak sana, karşında senin için çırpınan insanı incitme, hoyrat davranma hakkını vermez ki! eğer istemiyorsan onu, hazır değilsen girmeyecektin bu işe. “ama o istiyordu beni, çok seviyordu. ben ondan başladım” diyebilecek kadar akılsız isen diyecek bir sözüm yok ama içinde bir şeyler kıpırdıyorsa o geldiğinde aklına, yaşamak istiyorsan onunla hissettiklerini; dangozluk yapma. Kıymetini bil, korumak için elinden geleni yap ama bunları yaparken de aptal olma. eşek bile düştüğü yerde bir daha düşmez, geçmiş ilişkilerinde yaşadığın hataları bu ilişkiye taşıma…
Her ilişki kendine özgü, kendince bir tadı var. Her insanın da kendine özgü, kendince bir tadı var. Bil ki insan çok ilişki yaşayabiliyor. Bir çok kez aşık olup, sonra vazgeçebiliyor ve her şeyin bir zamanı var. Bitirmek de başlamak kadar doğal. Zamanın geldiğini hisettiğinde başladığın gibi bitirebilmelisin. Paylaştıklarınız tükendiğinde, aşk denen şeker bitip sıra kazığa geldiğinde, eksiler artıları geçtiğinde veya yeni bir şeylere yelken açmak istediğinde en az başlangıçtaki kadar cesur olup “hoşçakal” diyebilmelisin. Ne kadar zor gelirse gelsin alışkanlığını kırmak, karşındaki insanı üzeceğini düşünsen ve hatta onsuz ne yapacağını bilmesen de farketmez. Eğer bittiyse bitmiştir; son yazan sahneyi anlamsızca seyretmeye gerek yok. Kangren olan bacağı sürükleyip her şeyi zehirleyeceğine, kesip atarak yasını tutabilmelisin…
Bir de şu var bilinmesi gereken, bir insan olur herkesin hayatında; sadece bir tek insan ve her şey “o” olur. ‘iyi ki’ ile başlayan cümlelerine yüklem, gelecek planlarına özne, hayatla arana bağlaç, tüm güzel sıfatlara isim olur. Mutluluğun, huzurun, sağlığın, neşen, sevincin olur. Ondan gelen her şeyi kabullenip, her şeyiyle deli gibi sevip istediğin olur o, aslında ilkin ve sonundur! belki kalır seninle, bir ömür bahar olur her mevsim, belki de gider nefes bile aldırmaz olur… Bil ki atlatacaksın giderse, bil ki hayat devam edecek. Gidenle bitmiyor yaşam, kalp kırıklığı öldürmüyor; bu iyi haber. Ama kötü haber şu ki araya bir sürü zaman, bir sürü insan da girse “o” yerini kaybetmiyor. İlişkiniz sonsuza dek sürmese de, ayrılsanız da sizden birbirinize çok şey kalıyor… Gerçi karamsar olmaya gerek yok; ya kalırsa? ya hakikaten mutlu aşk varsa? ah, bilemezsin yaşamadan. en iyisi, yaşayarak görmek zaten…
Sonuçta hepi topu hayat bu. Ben ne kadar ahkam kessem de burda, yaşamadan bilemezsin; asla bilemeyeceksin 🙂
İhtimali bile güzel sevilmenin. Ama önce sevmeyi deneyeceksin.
sevgililerle Mustafa…
