Mustafam…

Mustafam…

15 nisan öğleden sonra telefonumun çalmasıyla almıştım haberini, her ne kadar inanmak istemese de insan; takdiri ilahi , “İnnalillahi ve innaileyhi raciğun” demekten başka bir şey düşmezdi payımıza haddimiz de değildi ilahi emre hadsizlik etmek.  Bir iki telefon teyidinden sonra zaman durmuştu sanki içime düşen yangını ilk defa yaşıyordum babamın vefatında da üzülmüştüm lakin hani derler ya kardeş acısı çok başka diye zira mustafa her ne kadar biyolojik olarak değilse bile benim has kardeşimdi. İçime kor düşmüştü bir kere konuşamasam da yangını içime sığmıyordu, Allah’ın insanlara bir rahmet olarak verdiği ağlamayı da beceremiyordum zira o an durmuştum.  Liseden tanımıştım kendisini ama esas kardeşliğimiz Gümüşhane de başlamıştı onunla Gümüşhane de ilk karşılaştığımızdan sonra bir daha ayrılmamacasına pekişmiştik zira kendisi arkadaştan ziyade kardeşliğe adamıştı ömrünü. Şimdiye kadar kimseyi incittiğine, üzdüğüne şahit olmamıştım zira şahid olana da rastlanacağını sanmıyorum. Kolay yetişmiyordu insan bir ağaç misali mustafa da yetişmişti bin bir zorlukla, ama aslından, atasından, toprağından, anasından, töresinden, hakkı tutup kaldırmasından ve her zaman hakkı haykırmasından ödün vermeden.

Kim bilebilirdi sevmediğin hastane koridorlarına bir daha canlı çıkmamak üzere gideceğini, kim bilebilirdi ki ilk ve son hastalığının seni bizden koparacağını…

Resmini sosyal medyada paylaştığımda seni tanımayan birçok arkadaşım simanın tanıdık geldiğini söylediler ben de onlara Fetih Suresi 29. Ayeti hatırlatarak;

“Sen onları rükû ederken, secde ederken, Allah’tan lütuf ve rıza ararken görürsün. Onların alâmeti, yüzlerindeki secde izi, secde aydınlığıdır. ..”  aşinalığınız olsa olsa bundandır dedim.

Şahidiz; cenazende sorulan sorulara haykırarak şahidiz. Vallahide billahi de mümin ve muvahhid olduğuna şahidiz. Şahidiz dünya hayatında nasıl iyi bilindiğine, ve hakkımız da sonuna kadar helaldir sana sende helal et bize.

Az oturup kalkmadık senle, az yemedik yerde bezin üstünde , az çayını içmedik hanende, az kahrımızı çekmedin gönlünde. Bizi uyardın tatlı vecizelerinle. Suretlerini dünyadayken ikram ettiğin tüm nimetlerini Rabbim Cennet-ül firdevsinde, Efendimiz Aleyisselam’ın sofrasında sana ve bizlere nasip etsin. Hastaneye düşmeden kısa süre önce sözleşmiştik yine sende buluşup yine sofranı açacaktın bize, kadim dostlar buluşacaktık güya lakin olmadı belki cennete kaldı, belki önden gittin sofrayı hazırlamak için…

“Ne yapayım, acele ettim, kışta geldim; sizler cennet-âsâ bir baharda geleceksiniz.” Demişti ehlullahtan birisi, sen de acele ettin baharda gittin, mevsimin ve ömrünün baharında…

Sen bizi yaktın dünyada, Rabbim sana ateşinin harını bile göstermesin. Sen bizi ağlattın dünyada Rabbim seni cennetinde cemaliyle güldürsün, sen bizi yalnız bıraktın dünyada Rabbim seni Efendimiz ve ashabıyla haşretsin.

Cahit sıtkı Tarancı’nın dediği gibi…

Neylersin ölüm herkesin başında.

Uyudun uyanamadın olacak.

Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?

Bir namazlık saltanatın olacak,

Taht misali o musalla taşında.

Cenazene geldiğimde evinin üstündeki çiçek açmış ağaç bile çiçeklerini döküyordu sana veda edercesine. Düşen her çiçek bizden kopan parça gibiydi yere yumuşak düşse de canımızı acıtıyordu, sıcaklığı senin acın kadar yakmıyordu,  Dünyada elimden gelen son şey seni o mezara koymaktı bana  ağır gelen. 4 yıl önce seni köye götürdüğümde rahmetli babanın mezarını göstermiştin bana rahmet dileyerek, kim derdi ki eyy ali bir daha gelişinde kardeşini babasının yanına defnedeceksin.

Rabbim mekanını cennet bahçesi eylesin dünyada olduğu gibi cennette de bir ve beraber haşretsin.

Dünyadan bir mustafa kemal  geçti gök kubbede hoş bir sada bırakarak.

Okundu selası, kılındı namazı bir ramazan günü son seferine çıkarak.

Rabbim ğani ğani rahmet eylesin.

Mustafa Kemal Özcan’a ithafen. 11.05.2023…