mehmet eren yazıları Haberleri

BÜYÜKLERİMİZDEN Bu iki değerli insanın benim yaşamımda önemli izleri vardır. Çocukluğumda bana göstermiş oldukları sevgi, ilgi, yaşamım boyunca anılarımda yerini almıştır. Sadece bunlar mı, tabii ki hayır, köyümüzde nice böyle güzel insanlar vardı ki ilgi alaka sevgileri ile gençlerin gönlünde taht kurmuştur. Merhum Ahmet amca ile mezirede bir evde durur...

Bahar gelirken ve biz oyunlarımız yanında okulumuzdaki son sınavlara girerken anne- babalarımız da bağ-bahçe işleriyle uğraşmaya çoktan başlamışlardır bile… İlk yapılacak olan iş tarlaları bellemek olacaktır. Bu işi genelde erkekler yapardı Üç beş arkadaş bir araya gelir, imece usulü İle tarlaları bellerlerdi. Belleme işi yapılırken bu bir nevi oyunlaştırılır, kendi...

Bahar yaklaşırken artık geçen yıldan kış için hazırlanan yiyecekler tükenmek üzeredir. Bu Çaykara köylerinin hemen hepsinde aynıdır. Gavranlarda yağlar, peynirler; ambarlarda mısır, fasulye, patates; küplerde turşular tükenmek üzeredir. Hayvanlar için tedarik edilen otlar, mısır sapları, yemler de bitmek üzeredir. Bahar gelecek insanlar yeniden yayla yollarını tutacak ve bereket dönemi başlayacaktır....

Çocukluğumuzda yaz mevsimi boyunca yaylalar oyun alanımızdı. Hiç ummadığın an aklına düşüyor özlüyorsun… Büyüklerimiz ve doğaya saygılarını hatırladım: Hemen şunu söyleyeyim ki: Yaylanın tüm köşe- bucağını kullanmada büyüklerimiz çok hassas idi. “Aman çimenlerde oynayıp da çimenleri bozmayın” derlerdi. Çünkü çimenler bize süt veren inek ve koyunlarımızın beslenme alanı idi. Nefes...

Sanat Lisesinin elektrik bölümüne kayıt olduğumuz ilk günü hatırlıyorum. Ne büyük bir heyecan ne büyük bir merak duyuyordum. İçim içime sığmıyordu. Umutlarım vardı, mutluluğa yürüyen hayallerim… Kardeşim Hüseyin de aynı heyecan ve umudu duyuyordu. Oda motor bölümüne kayıt yaptırmıştı o zamana kadar Trabzon’a birkaç kez gelmiştim ama çok da şehri...

Bugünün Çaykarasından bakıldığında “Vay, böyle miydi dünkü yaşantımız?” dediğimiz mazinin zorlukları aslında bizim yetişmemizin mücadele ruhu idi. O günün kutlu zorlukları bizi biz yapan değerlerdi aslında. Şimdi ki gençlere anlatsak da inandıramayacağımız masalsı durumlardı bunlar. Yolun, otomobilin, araç- gerecin çok az olduğu… Elektriğin olmadığı… Radyonun hışıltılı çektiği bir dönemden bahsediyoruz....

21. yüzyıl dünyası ne istediğini çok da bilmiyor ve ihtiras dolu doyumsuzluk yaşıyor… Aslında Türkiye olarak biz de ne istediğimizi çok bilmiş değiliz… Lakin, Çaykaralı kendini de yerini de bugüne kadar bildi, bundan sonra da bilmek zorundadır… İnsanımız doyumsuz değildir… Tarih boyu az ile yetinmesini bilmiş şükrünün edasını hakkıyla yerine...

Dün akşam TV karşısına geçip oturduğumda ailece birlikte gönüllü seyredeceğimiz bir kanal aradım. Yüzlerce kanal ilk kez bu kadar dikkatimi çekti. Şu olur mu bu olur mu diye onlarca kanal geçip durdum… Benim beğendiğimi çocuklar beğenmedi. O zaman sizin beğendiğiniz programı izleyelim, dedim orada da ortak yön bulamadık. Sonra çocuklarıma...

Kartallar yüksek uçar, misali dağların tepelerini yuva yapıp onlara “yayla” demişiz. Töremizde: Yazın yaylak, kışın kışlak hep olagelmiştir. Göç hikâyelerimiz de asıl böyle başlamıştır. Nice verimsiz yamaçları kendimize kutlu memleket yaparak nice köyler kurduk. Yetmedi ki bize köylerin toprakları… Çünkü ya kayalıktı ya da heyelan korkusu vardı. Nerede toprak bulduksa...

Çaykara’yı yazarken tabii ki çok iyi tahlil etmek lazım. Birçok ilçemizden çok daha farklı özellikler gösteren bir yapısı vardır. Tüm ilçelerimizden sürekli göçler yapıldı. Çaykara’dan da nice gidenler mevcuttur. Ancak bizden üç türlü göç olmuştur. Birisi yerleşim ve heyelan problemlerinden dolayı devletin yer göstererek yaptırdığı göçler. Bu tip göçler başka...

“Coğrafya kaderdir” der ünlü sosyolog İbni Haldun. Bizim de kaderimiz bu kutlu dağlarda, bu dumanlı yaylalarda ve gurbetten sılaya bu uzun- ince yollarda yazılmış- çizilmiş belli… Biz de o zaman bu kaderi en dolu dolu, en kaliteli, en gayretli, mücadele ruhu en yüce yaşamaya devam edeceğiz. Nereye gidersek gidelim, ne...

Evet, Çaykaralı her gittiği yere mutlaka bir artı değer kazandırmıştır. Giderken mutlaka bir zorlukla karşılaştığı için göç etmiştir. Bu yüzden bir acının ardından ülkesini terk etmiştir. O acının ardından yeni bir yurt için yollara düşmüştür. Gittiği yerde hiç vakit kaybetmeden kolları sıvamış ve işe koyulmuştur. Sadece emeğiyle değil, bileğiyle de...