Öyle derlerdi Dernek’te, Cuma Pazarı’nda , Taşhana’da ve Of’ta. Hatta Trabzon’da bile…
“Çaykara minibisi geldimi… geçtimi … gittimi…” Çaykara minibüsünü beklerdi, buralardan yola çıkanlar.
Yaklaşık 70 yıldır Çaykara minibüsleri hep var. Yolcu taşırlar Çaykara-Of -Trabzon arası. Ve de bu güzergahtaki tüm yerleşim yerlerine hizmet ederler yıllardır. Durmadan, ara vermeden, hizmette kusur etmeden, istikrarı bozmadan. Her zaman tam saatinde hareket ederek ve her yere zamanında ulaşarak giderler, gelirler. Rakipleri yoktur ama hizmette kusur etmediler hiç. Böyle oluncada ün yaptı, marka oldu “Çaykara minibisi”(minibüsleri).
Ben ortaokulu bitirdikten sonra Çaykara’dan aşağısını görebildim. Yani Dernekpazarına bile inmemiş bir çocuktum. Ama Çaykara minibüsleri o zamanda vardı ve her saat başı Trabzon seferine çıkarlardı. Yaz aylarında (15 haziran – 15 ekim arası) Çaykara- Bayburt seferini de aksatmazlardı. (son yıllarda bu seferler yapılmıyor.)
Çaykara- Ogene – Derebaşı-Soğanlı geçidi- Çencül – Mam- Bayburt. yaklaşık 50 km. olan bu yol; en az 5 saat, zorlu hava ve ya yol koşullarında ise 7-8 saat süren bir yoldu. Her gün Bayburt’a bir araba gider, ertesi gün dönerdi.
Ya Of- Çaykara arasındaki o eski yol. 27 km. olan bu yol tam 1 saat sürerdi. İndi bindinin çok olduğu seferlerde 1,5 saat.
1985 yılına kadar tek şerit, küçük – büyük her dere vadisi bir geçit, her sırt bir virajdı. Virajların akarsu menderesi gibi kıvrım kıvrım olduğu, karşılıklı hareket eden araçların bir çok yerde yol vermek için birinin mutlaka geri geri giderek geniş bir yer bulunduğunda yol verebildiği, kasislerle dolu, uzun olmayan inişlerin ve yokuşların ardı ardına geçildiği bu toprak yol, tam bir çile yolu idi aynı zamanda.
Çaykara’dan çıkışla başlayan eski bir yolculuğu gelin birlikte yapalım.
Önce bilet alalım. Çaykara Birlik yazihanesinden bilet almak kolay. Biletlerde koltuk numarası, gidilecek yer , kalkış saati ve ödenen ücret yazar. Çaykara minibüslerinin koltuk numaraları A ile başlar yanında ki koltuk B dir. A ve B koltukları bir bakıma Çaykara’nın VIP koltuklarıdır. Sonrası 1,2,3,4…. diye yirmilere kadar çıkar. Birde Motor üstü ile ara iskemleler içinde bilet kesilir.
Hareketten 5 dakika önce biletler yerlerine oturan yolculardan toplanır , yazıhaneden hesap kesilir ve yolculuk başlar.
Haydi herkese iyi yolculuklar.
Çaykara’dan hareket. İlk durak Fotinos köprüsü. Önceden biletini almış yolcu(lar) vardır ve onlar alındıktan sonra, toprak yolda ikinci vitesle yola devam. Yaklaşık 15 dakika sonra, ikinci durakta Dernek Pazarı’ndayız. Dernek çarşısının tam ortasında Ulusoy yazıhanesi . Bu yazıhaneden Çaykara Birlik için bilet alanlar yolculuğa çoktan hazır.
Dernek Pazar’nın 4 bilemedin, 6 yolcu kontenjanı her zaman vardır ve ayrılan koltuklar burada dolmuştur. Sonra Dernek Pazarı’ından hafif bir yokuşla çıkış. Kıranı dönünce Visir altından üç dört km. süren bir yolla Cuma Pazarına vardığımız zaman, Of topraklarındayız. Düz ama yine toprak bir yolla bir km gitmeden keskin bir virajla-ki o viraj, duble yolda bile hala var ve hala keskin bir virajdır- Taşahan(a)’a giriş.Taşahana karşılklı yapılmış 15-20 dükkandan ibaret bir çarşı.Bu çarşıda karayolunun zorunlu olarak içinden geçtiği, dar bir sokaktan başka bir şey yok. Ama Sobacılarıyla nam salmış Taşhan, aynı zamanda solaklı deresinin iki yanındaki köylerin buluşma noktasıdır da. Bu konumuyla Her zaman çok yolcusu olan Taşhana’dan Çaykara minibisine binenler, arada ki iskemlelere oturarak veya ayak ta , Of’a kadar yolculuk edecekler
Taşhana dan sonra yolun en çok virajlı olan bülümüne geldik. Başladı İniş – viraj, tırmanış – viraj. Dön babam dön… İn çık kardaşım in çık… Ne iniş bitiyor, ne yokuş, ne de viraj…Bak hele kaptan da sert sürüyor arabayı. Bir gaz, ardından bir fren. Araba sağa sola yatıyor kalkıyor sanki… Bir çok kişide baş dönmesi, mide bulantısı derken, özellikle çocuklar ve kadınlar perişan. “Mavin (muavin) torba..mavin poşet “sesleri gelmeye başladı. Tedbirlidir her zaman mavin, yetmişli yllara kadar torba kağıdı, daha sonraki yıllarda ise naylon poşetleri her zaman hazırdır arabada. Hatta arabaya binerken dağıtıldığı bile olurdu. Neyse…Yukarı Mavran… Aşağı Mavran derken İşkenaz’a indik şükür. Gerisi kolay artık. Of’a kadar önce düz fakat yine de toprak yol, sonra Kalyon Fırınının yanından , tek aracın geçebileceği genişlikte ki beton köprüden Of’a giriş . Ve…”Of yolcuları insin” dendi. Yolcuların bir kısmı indi, minibüs rahatladı. Ha bu arada söylemeliyim. Of’ta yolcu indirmek serbest ama yeni yolcu almak yasak.
Kalan yolcularla Trabzon’a devam. Yol güzel, iki şerit asfalt. Yolda iniş -yokuş, viraj yok gibi. Çamburnu , Sürmene, Yanbolu vadisini in-çık ve Araklı’dan sonra Konakönü virajlarını geçince Arsin, Yomra ve Trabzon.
Son durak Çömlekçi. Yetmiş küsür yıldır hiç değişmeyen durak Çömlekçi.
NOT: Bildiğim ilk Çaykara minibüsleri FEGA minibüslerdi. Burunlu otobüsler daha önceymiş onları duydum sadece. Ama Maguris yarım otobüsler çok havalı ve büyük gelirdi bize. Sonra Reno midibüsler, İveco, Temsa ve diğerleri. Hepsi de 20, 25,27 koltuklu idiler.
Ve aklımda kalan kaptan şoförler. Selamet, Kofina Kemal, Kofoğlu Hafız, Gorgoraslı Ziya, Makaza İrfan, Sereğmenoğli Mehmet, Ahmet Kama, Hopşerali Akif Şahin, Kırmacı Kasım…
En ünlü muavin Hopşerali Muhtar.
İz bırakan simsarlar ise ;Niyazi Yazıcı, Karakuş, Fikret Parlak, Adil Alkaç….
NACİ ALTUNCU
